همیشه دستانم را،
اینگونه سفت و محکم،
در دستانت بگیر!
بگذار پناهگاه دستهایم
همیشه آغوش دستانت باشد...
.........
وَ إِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ
بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا
سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ
إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ
..........
جز عشق بی حد و حسابم،
چیزی ندارم که تقـدیمـت کنم!
عشقم را پذیرا باش
مهـــــــربان همسر من!
......
برگی از بهار ِ بارانی ِ ۶۸
و همسرم
گُلی از زمستان ِ سرد ِ ۶۱
*******
سال ۸۷ بهترین و سخت ترین سال عمرم،نیمه ی گمشده ام را یافتم...
کسی که از باران لطیف تر،
و از فرشته مهربانتر بود...
کسی که روحش همچون آینه بود
و من بعد از نوزده سال
در وجود پاک و زلال او روحم را دیدم...
کسی که معنای زندگی را به من آموخت...
کسی که حرف هایش از جنس آسمان بود و چه لذتی داشت شنیدن صدای آرامش بخشش...
آرامش...تمام وجودش آرامش بود
کلامش...نگاهش...لحن صدایش...
عاشقم شد!
عاشقش شدم!
چه خوشبختی ای بزرگتر از این؟!
قصه ی عشقمان شروع شد و ...
یک راه پر فراز و نشیب در پیش رویمان آغاز...
روزها و شب ها و لحظه ها و ثانیه ها...
که گاهی پر از اشک بود و گاهی لبخند و...
گاهی امید و گاهی ناامیدی...
و عشقمان که هر روز بیش از روز قبل بود و
عطشی که بیشتر میشد برای رسیدن...
و خدا خواست و هزاران هزار بار از او ممنونم!
و ۱۱ مرداد ۸۹
روزی که نام زیبای کسی را بر صفحه شناسنامه ام نوشتند که از مدت ها قبل بر صفحه ی دلم نقش بسته بود...
و همسرش شدم و او همسرم...!
هنوز هم باورم نمی شود و مدام میگویم:
چه خوشبختی ای بزرگتر از این؟!
*********
اینجا ،
میدانم که برای نوشتن از او کوچک است و حقیر...
اما می نویسم حتی اندک ،
برای دلی که لبریز ناگفتنی هاست...
و برای آن چشمان زیبای عسلی که گاه گاهی اینجا را بخواند و همراه لحظه های عاشقانه بانویش بشود...
دوستت دارم همه ی زندگی من...
ادامه...