باران عشق

!...روز و شب باران ِ عشق می بارد این حوالی

باران عشق

!...روز و شب باران ِ عشق می بارد این حوالی

درباره من

همیشه دستانم را، اینگونه سفت و محکم، در دستانت بگیر! بگذار پناهگاه دستهایم همیشه آغوش دستانت باشد... ......... وَ إِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ .......... جز عشق بی حد و حسابم، چیزی ندارم که تقـدیمـت کنم! عشقم را پذیرا باش مهـــــــربان همسر من! ...... برگی از بهار ِ بارانی ِ ۶۸ و همسرم گُلی از زمستان ِ سرد ِ ۶۱ ******* سال ۸۷ بهترین و سخت ترین سال عمرم،نیمه ی گمشده ام را یافتم... کسی که از باران لطیف تر، و از فرشته مهربانتر بود... کسی که روحش همچون آینه بود و من بعد از نوزده سال در وجود پاک و زلال او روحم را دیدم... کسی که معنای زندگی را به من آموخت... کسی که حرف هایش از جنس آسمان بود و چه لذتی داشت شنیدن صدای آرامش بخشش... آرامش...تمام وجودش آرامش بود کلامش...نگاهش...لحن صدایش... عاشقم شد! عاشقش شدم! چه خوشبختی ای بزرگتر از این؟! قصه ی عشقمان شروع شد و ... یک راه پر فراز و نشیب در پیش رویمان آغاز... روزها و شب ها و لحظه ها و ثانیه ها... که گاهی پر از اشک بود و گاهی لبخند و... گاهی امید و گاهی ناامیدی... و عشقمان که هر روز بیش از روز قبل بود و عطشی که بیشتر میشد برای رسیدن... و خدا خواست و هزاران هزار بار از او ممنونم! و ۱۱ مرداد ۸۹ روزی که نام زیبای کسی را بر صفحه شناسنامه ام نوشتند که از مدت ها قبل بر صفحه ی دلم نقش بسته بود... و همسرش شدم و او همسرم...! هنوز هم باورم نمی شود و مدام میگویم: چه خوشبختی ای بزرگتر از این؟! ********* اینجا ، میدانم که برای نوشتن از او کوچک است و حقیر... اما می نویسم حتی اندک ، برای دلی که لبریز ناگفتنی هاست... و برای آن چشمان زیبای عسلی که گاه گاهی اینجا را بخواند و همراه لحظه های عاشقانه بانویش بشود... دوستت دارم همه ی زندگی من... ادامه...

آمار : 59706 بازدید Powered by Blogsky

باران عشق و یک عاشق بیقرار...

خدای من چه خاکی گرفته اینجا!

چه دلتنگم برای نوشتن...

انگشتانم چه بی قرارند...

حروف را اشتباه و درهم می نویسم از هیجان و پاک می کنم و دوباره می نویسم...

دو ماه ننوشتن کم نیست آن هم برای من!

حتی دستم به قلم و کاغذ هم نرفته این مدت...!

فکرش را بکن چه لبریزم...چه لبریز...

لبریز از حرف...لبریز از ناگفته های گفتنی و نگفتنی...لبریز از حسم...خدایا چه می گویم؟!

دستانم را بگیر...بگذار کمی آرام شوم و شمرده شمرده بگویم...

بگذار چشمانم را ببندم و فقط به تو فکر کنم...

به این مدتی که هزار هزار بار بیشتر عاشقم کردی،

آنقدر که هربار فکر میکنم اینجا که ایستاده ام دیگر نهایت عاشقی است،

اما تو باز دستم را می گیری و با خود به اوج می بری...

به اوج وصف نشدنی عاشقی..

عجیب عاشقم کرده ای....عجیب....

قلبم تند تند می زند...

رویایی یا واقعیت...؟ هنوز بعد از سه سال نفهمیده ام!

نخند! اینها که مهم نیست...

مهم این حسی است که قلمبه شده توی قلبم!

و زهرای تو که می خواهد بنویسد...

دوباره از نو...اما بیشتر...

آخر راستش را بخواهی باران عشقمان این روزها شدیدتر شده!

خیس ِ بارانم...

خیس ِ باران ِ عشق...

زود می آیم می نویسم...

می آیم و با این باران زلال، غبار از این خانه می شوبم...

بانوی اردیبهشتی یکشنبه 30 بهمن‌ماه سال 1390 ساعت 11:10 ب.ظ

11 نظر

باران عشق

درباره من

پیوندها

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

باران عشق و یک عاشق بیقرار...