به عاشق تر شدن هایم...که من تنهای تنهایم...
دل و جانم چه شیدایم که تو هستی تمام درد و رنج و آرزوهایم!
چه بی پایان بُود این قصه ی کوتاه تنـــــهایی،
چه تاریک است و نامعلوم مسیر و راه فردایم...
من و اندوه فردا و نبودن های پی در پی،
تو و حسّی که گم گشته میان آرزوهایم...
از آن ترسم که روزی در میان سیل اشک و آه،
به پایان آید این افسانه و مرگ نفس هایم...
بیا ای نازنین دلدار در این بزمم بمان با من،
تماشا کن من و این عشق و احیا کن تو دنیایم...
* آبان ماه بارانی 87-کنار پنجره اتوبوس...
این روزها حال و هوایم بیشتر بارانیست...مثل باران های آبان ماهی که مرا عاشق کرد...
این روزها مدام این شعر قدیمی ام ورد زبانم شده است...
به عاشق تر شدن هایم....که من تنهای تنهایم...که تو هستی تمام درد و رنج و آرزوهایم...
آری این روزها تنهای تنهایم...بیشتر از همیشه ی عمر...
روزهای سختی ست...در حسرت درک شدنم...
و خسته شده ام از تکرار این عبارت کاش او مرا درک میکرد...
کسی درکم نکرد...نه مادر و پدرم که الهی جانم فدایشان باشد...نه همسرم که قلب و روحم برای اوست...
این روزها از همه حرف می شنوم...
از همه می شکنم...
و باورم نمی شود اینکه اکنون اینجاست همان زهرای شاد و پر جنب و جوش است...
ولی درست است...این منم...
خسته و افسرده...خسته از گریه های شبانه که پس از پیامک ها آغاز می شود و چند ساعتی ادامه دارد...
این منم...نا امید...نا امید از همسری که همیشه عاشقش بودم...
گوشِتان را بیاورید جلو..(این منم همانکه امروز وقتی از عرض اتوبان میگذشتم برای برخورد نکردن با اتومبیل ها تلاشی نکردم و بیچاره ۲۰۶ ای که جلویش ایستاده بودم و بدبخت با چه سرعتی گرفت آنطرف و نزدیک بود به ماشین دیگری بزند و من که هق هق میگریستم و غرق در اتفاقات شب قبل و افسوس از اینکه کاش میزد...کاش پرتم میکرد کف اتوبان...کاش...و ایستادم کنار خیابان و گریه و راه رفتم دو ساعت...دو ساعت تمام...از یازده و نیم تا یک و نیم بعد از ظهر...باور کنید...بی هدف...آری این منم!)
باور نمیکنم هنوز...و چقدر بعد از نمازم امشب گریستم که خدایا مرا ببخش بخاطر آن توقف در اتوبان و آن فکری که در آن لحظه به سراغم آمد...
میدانید اصلاً چه فکری همان لحظه وسوسه ام کرد؟
گوشِتان را بیاورید جلو...اینکه اگر تصادف شدیدی بکنم و مدتی کنج بیمارستان بیفتم چقدر خوب است...
هم که از شرایط کنونی نجات می یابم...از سوال و جواب ها و گله های همسر و ..
هم که شاید قدری فکر کنند و به اشتباهاتشان پی ببرند...
و اینکه چقدر دلم میخواست آیتم را که چندیست میلی به دیدنم ندارد اینگونه به بالای سرم بکشم...
و چقدر تصور میکردم آن لحظه را که جسم متلاشی شده ام روی تخت بیمارستان افتاده باشد و تو بیایی و من با دیدنت رویم را برگردانم به سمت دیگر و اشک از چشمانم جاری شود...اینکه نشان دهم نمی خواهم ببینمت اما تو بنشینی کنارم و با من حرف بزنی...اینکه کلامی با تو سخن نگویم و تنها اشک...و تو آن لحظه بفهمی چقدر از تو دلخورم...رنجیده خاطرم...چقدر...چقدر...بیشتر از همه...بیشتر از تمام افراد زندگی ام...اینکه انقدر اشک بریزم که از حال بروم...
می بینید چه آرزوهایی دارم؟
آری این منم...باورتان می شود...؟
و حالا باز هم این منم که میخواهد همه را ببخشد!
می بخشم همه را...حتی تو را که دیشب پیامک دادم به فاطمه ی زهرا نمی بخشمت...حتی اگر تمام دنیا را به من بدهی...
اما می بخشمت...اینطور حضرت زهرا(س) هم راضی ترند...
می بخشمت با اینکه تو هرگز نگفتی ببخش...
می بخشمت حتی اگر با خود بگویی من که کاری نکرده بودم...
آری...همه را می بخشم...
مادر و پدر نازنین و عزیزم را که امروز مدام می پرسیدند چرا چهره ات رنگ ِ غصه دارد؟ و من که سکوت میکردم و لبخند که چیزی نیست...
الهی قربان نگران بودنشان بشوم...می بخشمشان...می بخشم...
تورا هم می بخشم...تویی که برایم عزیز تر از همه ای و برای همین زخم هایی که به قلبم میزنی از همه عمیق تر است...
همیشه من عذر خواسته ام...همیشه من گفته ام ببخشید...
اینبار هم دیدی چطور شکستی و خردم کردی نگفتی ببخش...
نگفتی....هیچ نگفتی...از دیشب نه پیامکی...نه تماسی...هیچ...
این بار هم من زنگ زدم...من پا پیش گذاشتم...هرچند هر که بشنود میگوید چرا...هرچند میگویند فرصت عذر خواهی و دل بدست آوردن را از تو گرفته ام...اما نمیدانند که اگر من زنگ نمیزدم تو نمیزدی...نمیدانند که تو تا به حال برای دل شکستن هایت از کسی عذر نخواسته ای...من که باشم...حتی از خدا...
ولی من فراموش میکنم...گوشی را برمیدارم...بعد از سه شبانه روز صدایت را می شنوم و به خوبی هایت می اندیشم...به مشهدمان...به حرفهای آن شبت که حالم بد بود...صدایت را می شنوم و سخن میگویم...انگار نه انگار ِ دیشب...تو تعجب از صدایت پیداست...انتظار نداشتی شاید هم داشتی...نمیدانم...صحبت های معمولی میکنم...برای آنکه حرف به دیشب نرسد تند تند امروزم را تعریف میکنم البته بدون آن دو ساعت خیابانگردی و اشک و اتوبان و ماشین...یک کمی صدایم را لوس میکنم و میگویم داشتم برایت معجون عسلی درست میکردما! تو هم یک کم مهربان میشوی و میگویی خودت بخور من شاید حالا حالاها نیایم...(باز هم زخمی میشوم از این حرف) بغضم را قورت میدهم و با همان لحن قبلی میگویم باشد هر وقت آمدی...بعد هم گوشی را میدهی به مامان و بعد هم تمام...
بعد از تلفن حس عجیبی دارم...کاش زنگ نمیزدم...نه خوب کاری کردم باید میزدم...شاید بهتر بود صبر میکردم تا او زنگ بزند....ولی نه او زنگ نمیزد...اصلاً من وظیفه ی همسری ام را انجام دادم بد کردم مگر؟ حالا او اگر نمیزند دلیل نمی شود که من هم...
درگیری ذهنم عذابم میدهد تا اینکه پیامکت میرسد که نوشته ای:زهرا جان منو بخشیدی یا نه؟
ته دلم انقدر ذوق میکنم و مطمئن می شوم از کاری که کرده ام...
یک شعر می نویسم و در ادامه اش هم مینویسم بخشیدمت قبل از اینکه بگویی ببخش...زیرا که زندگی آنقدر کوتاه است که فرصتی برای منتظر ماندن نیست و عشق که اکسیر معجزه گر قلب من است...
جوابی ندادی...نگران شدم...با اینکه میدانستم پیامم بدستت رسیده پیامک زدم که آیا پیامم رسید؟ که نوشتی بله رسید! همین باورم نمیشد!
روزهای سختی دارم که امیدوار بودم با نیروی عشقم آسان و دلپذیرشان کنم ولی...
نمیدانم...دعایم کنید...
من همه را بخشیده ام...اما رنجیده خاطرم...به همه عشق می ورزم...به همسرم از همه بیشتر...
دعا کنید ذره ای با من مهربان شود و ذره ای از آن عشق و علاقه ی دیرینش را به من نشان دهد...
مرا ببخشید که پر حرفی کردم...
رفتی
درست زمانی که
دوست داشتنت را اعتراف کردم
و هنوز مانده ام چرا همه معشوقها
میروند
...به راهی -
به امید کسی -
که شاید قرار نیست
اصلا باشد
وب قشنگی داری
به منم سر بزن
آری رفت...
رفت و قرار بود بیاید مثل همیشه اما...
نیامد و میگوید اگر بیاید اینجا پیش من نمی آید!
دعایم کن هم نامم
فلشته ی مهلبون....نمیتونم جلوی اشکامو بگیلم اصن باولم نمیشه ی لحظه دلم خیلی گیفت از نامهلبونی ادمای این دنیا
من با تموم وجودم دلکت میکنم ولی تورو امام رضا صبور باش همه چی دلست میشه...به دل غم زده ی داداشی فرصت بده..از دست دادن پدر غم بزرگیه..تو مهلبون باش نازنین خدا بزرگ عزیزم
ممنونم حبه ی مهربونم...
ممنون که با لحن شیرینت آرومم میکنی...
زهرای مهربون و صبور من... به شدت می فهممت. این برای منم یه بار پیش اومد اوایل که عقد کرده بودیم.
اینم می گذره. نگران نباش گلم... خانومی و بزرگی توئه که همیشه موندگاره و روی همه تاثیر می ذاره. مطمئن باش. تو با آرامش و بزرگی و گذشت خودت همه چیو درست می کنی... کلی برات حرف دارم.
ادامه دارد...
فنچ مهربونم...چقدر کلماتت آرامش بخشه برام...
ممنونم عزیزم...
زهرااااااااااییم.... دلگیری آجی؟؟؟
می فهمم...آدم وقتی یکی رو با تمام وجود دوست داره کاهی رو کوه می بینه ....خودت خیلی قشنگ گفته بودی انگار زخمی که از طرف اونه خیلی عمیق تره... آدم انتظار سرد بودنشو در هیچ شرایطی نداره...ولی زهرام فراموش نکن هنوز خیلی زوده آیتت به شرایط طبیعی برگرده... میدونی ما هیچ وقت نمی تونیم خودمونو جای کسی که عزیبزشو از دست میده بذاریم... مطمئن باش روزای طلاییتون به زودی زود برمی گرده..فقط گاهی غیر مستقیم بهش یادآوری کن که به توجه بیشتری نیاز داری...به نظرم بهتر از اینه که تو خودت بریزی خب
عزیزم همه چی درست شد
زودی میام می نویسم از دیدار عاشقانه مون
فدای تو که انقده ماهیییییییییی
ضمنا زهرا جونیم ...انیجور پستی بلندی ها در هر رابطه ای ممکنه پیش بیاد ...این قدر این مورد و تو ذهنت بزرگش نکن ..مطمئن باش یه دیدار عاشقانه همشو از یادت می بره
دیگه تو اتوبان متوبان نبینمت هاااااااااا
دیگه از این فکرا نمیکنم نگارم...
زهرام .. نازنینم به خدا توکل کن.. همسرت حق داره. اون الان تو شرایط خوبی نیست .. نباید انتظار داشته باشی.. من مثله تو این دردو کشیدم.. .. تو که راهه دوری باید بیشتر مواظب باشی.. زهرا.. نذار غرور کار دست عشقتون بده.. زنگگ بزن. هرروز.. نامهربونی هم دیدی به دل نگیر .. بزار پای اتفاق بدی که برای همسرت افتاده.. اینجوری مدونه که چقدر میخوایش و دوسش داری.. تنهاش نذار نازنینم.. میدونم سخته اما مدیریت این دوره دست توئه.. میدونم که از پسش بر میای
الهی قربونت برم پری م.
زنگ زدم...همون یه بار زنگ زدن من یه دنیا فاصله رو کم کرد
همه چی مثه قبل شد...بهتر از قبل...
فدات بشم پری نازم
آرهههههههههههه؟؟
از بس که من مستجاب الدعا هستم دیگه
خداروشکر .....ما منتظریمااااااااا
اینجا دیگه واقعا به یه پست عشقولی نیاز داشت
الهی قربونت برم پس تورو خدا دعا کن کار همسرامون منتقل شه تهران! باشه قربونت برم